• Pojęcia epileptoidii staramy się obecnie w klinice unikać, nawet jeżeli wszystkie badania kliniczne wypadną ujemnie. Wybuchowość występuje często niezależnie  od padaczki, np. na tle po razowym. W piśmiennictwie połączono tę cechę z innymi, polegającymi na znacznej porywczości i wybuchowości, niekiedy aż do wybuchów wściekłości ze zwężeniem pola świadomości. Afekt ma u nich silną skłonność do zalegania. Read the rest of this entry »

Braki charakteru podpadały od wieków pod kompetencję wychowawców i moralizatorów. W naszych czasach w wielu środowiskach lekarskich i nielekarskich rozpatruje się zagadnienie ubytków charakterologicznych raczej ze stanowiska obyczajowoetycznego, a nie psychopatologicznego. W rozpowszechnionym u nas mianownictwie wszelkie niedociągnięcia i braki charakteru zaliczano do psychopatii, nie licząc się z ich pochodzeniem. Wskutek tego w jednej . klasie znalazły się typy różnorakie, które łączy tylko bardzo powierzchownie zakwalifikowana nieprawidłowość charakteru.  Tak pod nazwą psychopatii rozumie się częstokroć. Read the rest of this entry »

Typ ten opisany przez Brzezickiego, powstaje przez duże odchylenia od przeciętnej histerotymii. Podstawowe cechy tej ostatniej są nasilone do tego stopnia,                  że powstają stąd starcia z otoczeniem i inne niepożądane społecznie zjawiska. Słomiany ogień uczuć, gra życiowa z cechami teatralnymi oraz wytrzymałość w czasach niepowodzeń ze skłonnością do rozprzęgania się w okresach powodzenia cechy te uwypuklone są do ogromnych rozmiarów. Wskutek zagęszczenia tych cech powstają sylwetki przesadnie nieszczere, udające przybraną pozersko osobowość, zakłamane i liczące na efekt zewnętrzny. Osobniki te wystawiają na pokaz zarówno swoje cnoty, jak i usterki, jeśli z ostentacji tych spodziewają się zaspokojenia swoich pragnień egocentrycznych, żądz, roszczeń życiowych lub ambicji władczych. Read the rest of this entry »

W klasie psychopatów mieszczą się następnie osobnicy, u których nie widać ani skutków demoralizacji środowiskowej, ani czynników chorobowych, które od zewnątrz skrzywiałyby w znaczeniu homilopatii rozwój charakterologiczny, ani wreszcie nie wykazują śladów przebytego organicznego uszkodzenia mózgu. Opisy owych degeneres pochodzą spod pióra autorów starej daty, którzy wierzą w możliwość dziedziczenia się cech psychopatycznych analogicznie do dziedziczenia się cech prawidłowych. Podobieństwo charakterologiczne przodków i potomstwa jest ogólnie znane. Trzeba by sobie wyobrazić, że konstytucyjnie przekazują się potomstwu cechy w rodzaju porywczości, lekkomyślności, niespołecznych skłonności, braków w zakresie uczuć niższych i wyższych, niedowładu hamulców rozumowych itd. Tak jak dziedziczy się cechy fizyczne, np. Read the rest of this entry »

Dla przykładu poddamy ocenie niektóre pojęcia typologiczne, powracające w różnych układach klasyfikacyjnych pod różnymi nazwami. Dystymicy mają to być psychopaci o nastroju obniżonym, widzący głównie ciemne strony życia, niezadowo- leni z siebie, wyolbrzymiający swoje braki, niepewni siebie, nie wierzący w życzliwość otoczenia często skarżą się na złe samopoczucie, zmęczenie, uczucie rozbicia, bezsenność i inne dolegliwości. Miewają przesadne poczucie winy, gdy zbłądzą. Łatwo się załamują      w zetknięciu z przeciwnościami. Powody swojego pesymizmu potrafią jednak w sposób zrozumiały wyjaśnić. Read the rest of this entry »

Na drodze odruchowowarunkowej można więc wypatrzeć  pierwotnie prawidłowy charakter i przeistoczyć głęboko jego cechy. Na takiej samej czynnościowej drodze może dojść do przeistoczenia charakteru w dodatnim, społecznie pozytywnym, jednakże w porównaniu z przecięonością przesadnym kierunku. Mówi się wówczas o psychopatii hipernorrnalnej. Zachodzi różnica między nabytymi w ten sposób anomaliami charakteru a uwarunkowanymi konstytucyjnie i dziedzicznie cechami psychopatycznymi. Zarówno skrzywienia charakterologiczne wywołane demoralizacją środowiskową są nabyte. Read the rest of this entry »

Istnieją stany kliniczne niekiedy do złudzenia podobne do psychopatii, będące jednak wynikiem przebytych organicznych uszkodzeń tkanki mózgowej. Nada- jemy tym stanom nazwę charakteropatii. Rozpoznanie opiera się na dowodzie, że osobnik przebył istotnie sprawę chorobową mózgu, że przed tą chorobą nie zdradzał zaburzeń charakterologicznych i że stwierdzalne w chwili obecnej cechy osobowości pozostają w związku przyczynowym z przebytym cierpieniem. Nie zawsze udaje się dowód ten przeprowadzić. Często jest on tylko prawdopodobny lub przypuszczalny. Read the rest of this entry »

Pawłow, gdy na podstawę swojej typologii przyjął cztery temperamenty Hipokratesa, ani nie zmienił nazwy, ani nie zaparł się swojego pierwowzoru, chociaż pojęciom         i mianom hipokratesowskim nadał nową, mianowicie neurofizjologiczną treść. Terminy nie potrzebują się zmieniać w rozwoju nauki. Starym terminom można nadawać nową treść, można tę treść oczyszczać z błędów, uzupełniać ją nabytkami wiedzy, nawet całkowicie treść tę przeistaczać. Używamy codziennie mnóstwa takich mian, które w najistotniejszych punktach zmieniły swoją treść. Wystarczy przytoczyć tu termin psyche, który wszedł do nowoczesnego mianownictwa, chociaż pierwotnie,                 za czasów Arystotelesa, oznaczał duszę w metafizycznym, platońskim, idealistycznym znaczeniu. Read the rest of this entry »

Spośród wszystkich teoretycznych możliwości Pawłow uznaje cztery typy układu nerwowego u zwierząt doświadczalnych, różniące się między sobą przystosowaniem do warunków otaczającego środowiska i wytrzymałością na czynniki chorobotwórcze. Typ zwierząt słabych, które nigdy nie są całkowicie przystosowane do życia. Życie łatwo je łamie, prędko i często chorują, pod wpływem trudnych warunków życiowych, tj. trudnych zadań stawianych układowi nerwowemu, stają się chore i nerwowe. W myśl prawidła ogólnego typ ten nie może być w znacznym stopniu ulepszony ani wychowaniem, ani odpowiednim zdyscyplinowaniem, może się stać zdatny tylko                          w  pomyślnych, specjalnie dlań stworzonych warunkach, jak zwykliśmy mówić, w warunkach cieplarnianych. Read the rest of this entry »

Tradycyjnie zwykło się zaliczać zaburzenia te po prostu do psychopatii. Bliższa analiza kliniczna tych przypadków wykazuje, że chodzić  tu może o sprawy różnego pochodzenia. Zboczenia płciowe mogą być zjawiskiem zastępczym, gdy zachodzą przeszkody w prawidłowym zaspokojeniu popędu płciowego. Na przykład znane jest zjawisko homoseksualnych wybryków u osobników nie mających dostępu do płci przeciwnej. Charakter nadużyć zastępczych mają również przypadki samogwałtu, sodomii, pedofilii, gerontofilii itd., jeżeli dany osobnik nie ma możliwości z powodu brzydoty, ułomności lub z powodu technicznych przeszkód zaspokoić swego popędu   w sposób prawidłowy. Read the rest of this entry »