Różnicowanie zaburzeń charakteru

Braki charakteru podpadały od wieków pod kompetencję wychowawców i moralizatorów. W naszych czasach w wielu środowiskach lekarskich i nielekarskich rozpatruje się zagadnienie ubytków charakterologicznych raczej ze stanowiska obyczajowoetycznego, a nie psychopatologicznego. W rozpowszechnionym u nas mianownictwie wszelkie niedociągnięcia i braki charakteru zaliczano do psychopatii, nie licząc się z ich pochodzeniem. Wskutek tego w jednej . klasie znalazły się typy różnorakie, które łączy tylko bardzo powierzchownie zakwalifikowana nieprawidłowość charakteru.  Tak pod nazwą psychopatii rozumie się częstokroć. Ludzi zdrowych, których zdeprawowało środowisko. Nie wszyscy zdają sobie sprawę z tego, że ta kategoria rzekomych psychopatów nie należy w ogóle do medycyny, nie ma tu bowiem nic chorobliwego w znaczeniu. pathos. Nie ma tu również zaburzenia, ponieważ pojęcie to zawsze sugeruje patologię. Ludzie środowiskowo zepsuci obchodzą nas psychiatrów tylko ze względu na konieczność różnicowania, np. w orzecznictwie sądowopsychiatrycznym, wówczas po wyłączeniu wszelkich możliwości rozpoznajemy stan zdrowia psychicznego (eunoia). Zaliczanie tych produktów demoralizacji środowiskowej do psychopatii jest takim samym błędem logiki medycyny, jak zaliczanie analfabetów      do niedorozwoju umysłowego. W przypadkach tych upośledzenie sprawności intelektualnej lub charakteru jest wprawdzie nabyte, jednakże w lekarskiej systematyce zaburzeń charakteru nie ma dla nich miejsca. Te wytwory zaniedbania środowiskowego należą do psychologii wychowawczej, pedagogiki, socjologii i etiologii.                    W mianownictwie psychiatrycznym pojawiły się na ich oznaczenie dwa miana: socjopatia i socjoza (sociosis). Nazwy te, pod względem filologicznym nie bardzo poprawne, nie zdobyły sobie dotąd praw upowszechnienia. [przypisy: charakteropatia, scallini, składniki aktywne w kosmetykach ]