Charakteropatia starcza i miażdżycowa

Osobnik który zdradzał ciężkie cechy charakteropatyczne, które zresztą w dużej mierze uwarunkowane były urazami środowiskowymi.            Już w warunkach fizjologicznych dochodzi w okresie starczym do zmian osobowości uwarunkowanych organicznie. Sylwetkę charakterologiczną starca podaliśmy przy omawianiu zaburzeń tego wieku. W przypadkach tych nie mamy prawa mówić o psychopatii, gdyż chodzi tu o cechy nabyte. O charakteropatii mówimy tam, gdzie w obrazie klinicznym zespołu psychoorganicznego cechy otępieniowe są zaznaczone w nieznacznym stopniu lub praktycznie nieuchwytne. Jednakże i w ciężkim otępieniu starczym mamy prawo mówić o cechach charakteropatycznych, jeżeli podkreślone są wyraźnie takie cechy, jak obniżenie uczuciowości wyższej, nietrzymanie afektów i związane z tym objawem cechy .drażliwości, wybuchowości oraz skłonność do działań impulsywnych. Bezkrytycyzm i euforia sprzyjają wyładowaniu wszelkich dążeń popędowych. W orzecznictwie sądowopsychiatrycznyrri szczególną rolę odgrywają te przypadki, w których cechy charakteropatyczne są wybitnie nasilone przy braku odpowiednich :znamion otępienia. Można wówczas powiedzieć, że osobnik taki wprawdzie rozumiał znaczenie czynu, lecz nie mógł pokierować swoim postępowaniem, lub też że zdolność kierowania postępowaniem była w znacznym stopniu ograniczona. [patrz też: ile trwają studia lekarskie, czym jest choroba, elvita jaworzno rejestracja ]