Charakteropatia pourazowa

Sprawę tę poruszyliśmy już przy omawianiu zaburzeń psychicznych po urazach mózgu. Omówiliśmy tam zagadnienie mianownictwa, odkładając ze względów dydaktycznych meritum zagadnienia do rozważenia w łączności z psychopatiami. Otóż, niezależnie od ogólnego obniżenia sprawności psychicznej, przede wszystkim intelektualnej, stwierdzić można u wielu osobników trwałe zmiany struktury osobowości, dotyczące głównie charakteru, temperamentu i sposobu reagowania na bodźce. Jedni stają się uczuciowo tępi, bez zainteresowań, skryci, mniej towarzyscy albo skłonni do unikania ludzi, inni raczej trwale przygnębieni i lękliwi, rzadziej beztrosko euforyczni. Częstym zjawiskiem są nieuzasadnione zmiany nastroju, niekiedy nawet o cechach chwiejności afektywnej. Szczególnie przykrym objawem jest znacznie wzmożona drażliwość i porywczość, która doprowadza do zatargów z otoczeniem. W przystępie wściekłości zwęża    się  u tych osobników pole świadomości tak znacznie, że pozostaje potem niepamięć zupełna lub niemal zupełna. W cięższych przypadkach opanowanie afektów gniewu staje się niemożliwością, tak że afekt ten jest niewątpliwie patologiczny. Popędliwość tych chorych przejawia   się rozmaicie. N a tym tle może występować opilstwo okresowe i poriomania. Zauważono, że zaburzenia osobowości tego typu szczególnie często występują po uszkodzeniach płatów czołowych, podczas gdy stany po uszkodzeniu płatów potylicznych znamionuje raczej błogostan lub nastrój tępy i apatyczny. Autorzy radzieccy zwrócili uwagę na chwiejność układu wegetatywnonaczynioruchowego, która jest wyrazem ogólniejszego zakłócenia równowagi układu korowotrzewiowego (Bykow).  Typ układu nerwowego silny słabnie w następstwie doznanego urazu, stąd używana przez psychiatrów radzieckich nazwa. Stan ten objawia się szybkim męczeniem się i obniżeniem wydajności pracy.        W pomyślnych warunkach społecznych chorzy ci mogą się utrzymać bez zatargów, jednakże w warunkach niepomyślnych kłótliwość                 i drażliwość chorych oraz ich łatwe wyczerpywanie się sprowadzają trwały stan rozdrażnienia nerwowego. Zwłaszcza alkohol, przygodne infekcje, przeciążenie pracą, brak serdecznej wyrozumiałości otoczenia wywierają szkodliwy wpływ na chorego. Z biegiem czasu może           on popaść w stan przygnębienia ze zwątpieniem w swoją wartość albo nabrać idei prześladowczych, które uniemożliwiają mu harmonijne współżycie z niewyrozumiałym środowiskiem. Często osobnik taki szuka pociechy w kieliszku. Stwierdza się tu niemal z zasady nietolerancję napojów wyskokowych. Jak ważna jest rola czynników środowiskowych, świadczy o tym korzystny wpływ, jaki można zauważyć wkrótce       po przeniesieniu chorego w przyjemniejsze warunki, po Odpoczynku lub wobec wyrozumialszej życzliwszej postawy otoczenia. [patrz też: wideodermatoskopia, kwasy aha w kosmetyce, gimnazjum bolszewo ]