Stany kliniczne podobne do psychopatii

Istnieją stany kliniczne niekiedy do złudzenia podobne do psychopatii, będące jednak wynikiem przebytych organicznych uszkodzeń tkanki mózgowej. Nada- jemy tym stanom nazwę charakteropatii. Rozpoznanie opiera się na dowodzie, że osobnik przebył istotnie sprawę chorobową mózgu, że przed tą chorobą nie zdradzał zaburzeń charakterologicznych i że stwierdzalne w chwili obecnej cechy osobowości pozostają w związku przyczynowym z przebytym cierpieniem. Nie zawsze udaje się dowód ten przeprowadzić. Często jest on tylko prawdopodobny lub przypuszczalny. Zależy to od naszej umiejętności diagnostycznej, od poziomu naszych dzisiejszych sposobów rozpoznawczych. Ogromne znaczenie praktyczne omawianego rozróżnienia leży głównie w dziedzinie orzecznictwa sądowopsychiatrycznego. O ile w stosunku                   do psychopatów nie ma wątpliwości, że są oni zasadniczo poczytalni, o tyle w stosunku do charakteropatów muszą powstać poważne zastrzeżenia, gdyż ma się tu              do czynienia ze stanem chorobowym, a w każdym razie ze stanem ubytkowym po przebytej chorobie. Nawet jeśli nie wpływa on upośledzająco na zdolność rozumienia znaczenia czynu, to zazwyczaj ma on ujemny wpływ na zdolność kierowania postępowaniem. Znaczenia teoretycznego omawianemu rozróżnieniu również .nie można odmówić. Badania charakteropatii rzucają już dzisiaj światło na powstawanie odchyleń struktury osobowości od stanu prawidłowego. Gdy udoskonalimy metody rozpoznawcze, może w wielu przypadkach uważanych dzisiaj tylko za psychopatię, uda się wykryć czynnik etiologiczny, który we wczesnym okresie rozwoju osobniczego stał się sprawcą zaburzeń- charakterologicznych. Interes życia i interes nauki domagają się prowadzenia dokładniejszych badań, które by zmierzały do wyświetlenia genezy nieprawidłowości rozwojowych charakteru. Przy omawianiu poszczególnych postaci charakteropatii zwrócimy uwagę na pewne możliwości pod tym względem. Wady te naśladujące ciężką psychopatię pozostaną aż do dnia sekcji nierozwiązalną zagadką, jeżeli się nie dąży   do wyjaśnienia sprawy drogą biopsji za pomocą pneumoencefalografii. Jest to metoda w psychiatrii dziecięcej podstawowa. W ogóle wszystkie przypadki podejrzane   o charakter organiczny powinny być badane pne, zwłaszcza u dzieci. Jako przykład jeden z wielu przytoczę dwa przypadki ciężkich zaburzeń charakterologicznych od najwcześniejszych lat dziecięcych, obserwowane na Oddziale Psychiatrii Dziecięcej AM w Gdańsku. Dzięki pneumoencefalografii wyjaśniła się przyczyna tych zaburzeń. [podobne: autyzm terapia, integracja sensoryczna, diagnoza autyzmu ]