Leczenie metodą psychiatrii klinicznej

W lecznictwie psychiatrycznym otwartym wciąż jeszcze nie docenia się w pewnych środowiskach znaczenia metod psychiatrii klinicznej w badaniu tzw. trudności wychowawczych u dzieci. Wciąż jeszcze górują tu i ówdzie metody psychologicznopedologiczne, które usiłują wyjaśnić nieprawidłowości charakterologiczne u dzieci wyłącznie szkodliwymi wpływami wychowawczośrodowiskowymi, podczas gdy u ich podłoża mogą leżeć organiczne zmiany mózgu jak w przytoczonych powyżej przykładach. W dotychczasowym piśmiennictwie światowym nie rozgranicza się należycie ani terminologicznie, ani pojęciowo psychopatii nieorganicznej                        od charakteropatii. Autorzy anglosascy mówią o behaviour disorders lub character disorders na oznaczenie obydwu kategorii zjawisk klinicznych. To samo dotyczy francuskich określeń troubles du comportement et du caractere. Zresztą terminu psychopatia francuscy autorzy prawie nigdy nie używają albo też stosują je w innym   od naszego znaczeniu, mianowicie jako nazwę chorób psychicznych w ogóle. Wielu autorów francuskich mówi np. o psychopatiach przewlekłych na oznaczenie takich chorób, jak schizofrenia, parafrenia, otępienie starcze itd. Tramer znowu w swoim podręczniku psychiatrii dziecięcej używa miana charakteropatia jako synonimu psychopatii. To zamieszanie w mianownictwie doprowadziło do zupełnego zamętu pojęciowego. Dlatego poniżej rozgraniczamy ostro charakteropatie jako uwarunkowane organicznie zaburzenia charakteru od psychopatii, w których nie da się stwierdzić zmian organicznych mózgu. Odrzucamy więc konsekwentnie jako niejasne lub sprzeczne w sobie określenia takie, jak psychopatia organiczna (Gurewicz), psychopatia wtórna (Tra- mer), stany psychopatopodobńe, pseudopsychopatte, psychopatyzacja oso- bowości itd. [hasła pokrewne: modna spódnica z wysokim stanem w rozmiarze xxl, skarpety sportowe długie do biegania, inhibitor korozji, dostawa gazu do instalacji przemysłowych ]