Charakteropatia

Chodzi tu o ludzi chorych lub charakterologicznie kalekich, których odchylenia powstały wskutek dowiedzionego działania czynników patologicznych na mózg w przebiegu jego rozwoju. Czas zadziałania tych czynników mógł być różny: od okresu pierwszej komórki zarodkowej aż do późnej starości. Nie ma trudności rozpoznawczych, gdy czynnik chorobotwórczy jest wyraźny i jego skutki rzucają się w oczy. Trudności są w przypadkach, gdy obraz kliniczny przypomina psychopatię i patogeneza jest niejasna. W każdym razie należy ostro wyróżnić grupę zaburzeń charakteru, powstałą na tle organicznych zmian w mózgu. Zespół przedczołowy typu charakteropatycznego opisany został po raz pierwszy przez Harlowa w r. 1868. Chodziło o 25-letniego dotąd normalnego i zdolnego majstra, którego ugodzono prętem żelaznym. Pręt przebił lewą szczękę górną, oczodół, płat czołowy i kość sklepienia czaszki w linii środkowej okolicy czołowej. Charakter pobitego zmienił się w następstwie tego urazu  zaczął ubliżać otoczeniu, bluźnić, stal się kapryśny, uparty i moralnie nieodpowiedzialny. Zachowanie jego zdradzało więc wybitne upośledzenie uczuciowości wyższej. Również napięcie dążeń uległo uszkodzeniu: ustawicznie snuł plany na przyszłość, jednakże nie urzeczywistniał ich, lecz ciągle je zmieniał. Od tego czasu w piśmiennictwie światowym wielokrotnie pojawiały się opisy zaburzeń osobowości, spowodowanych uszkodzeniem płatów, czołowych. Wkrótce zauważono, że zaburzenia te powstają w szczególności w następstwie uszkodzenia okolic przedczołowych mózgu, B. więc części położonych do przodu od okolicy ruchowej. Zresztą wśród ludu od dawna wiedziano o związku między biciem po głowie i następstwami psychicznymi.  Pojęcie charakteropatii powstało dopiero po II wojnie świ towej. Jego wyosobnienie jest zasługą polskiej psychiatrii. [hasła pokrewne: zaburzenia przetwarzania sensorycznego, oddział dzienny psychiatryczny, badania z krwi na nerki ]